Ik heb veel relaties gehad, maar ik ben nog nooit verliefd geweest

Ik hoor dat liefde het belangrijkste is in de wereld, maar als iemand van eind twintig kan ik gerust zeggen dat ik het nog nooit in romantische zin heb meegemaakt. Ik heb veel relaties gehad, maar geen van hen leek het punt te bereiken van ultieme zorg en toewijding die liefde vertegenwoordigt.

Ik heb nooit wederzijdse liefde gevoeld. Je kent dat warme gevoel dat je krijgt als je partner je aan de andere kant van de kamer aankijkt en je allebei denkt: "Dat is mijn persoon!" Tegelijkertijd? Ik heb dat nooit gehad. Ik kijk naar mijn partner en voel een combinatie van hopen dat hij van me houdt en twijfelt dat hij dat ooit tegelijkertijd zou doen. Ik zou graag voelen dat mijn partner net zoveel om mij geeft als ik hem, maar het is gewoon nog niet gebeurd.

Breakups zijn nog nooit zo slecht geweest voor mij. Veel van mijn vrienden lijken absoluut verlies Het wanneer ze door een scheiding gaan, maar ik niet. Wanneer ik gedumpt of met iemand in de steek wordt gelaten, voel ik me natuurlijk verdrietig, maar het voelt niet alsof het zo groot is als mijn vrienden lijken te denken dat het is. Het moest zijn omdat ik niet echt van mijn exes hield, anders had ik me er veel meer zorgen over gemaakt.

Ik heb nog nooit echt ruzie gehad met een vriendje. Alle oude getrouwde stellen met wie ik praat, zeggen dat communicatie het geheim is van een gezonde, gelukkige relatie, ook al betekent dit af en toe vechten. Door een conflict als een paar te gaan, moet de band sterker worden omdat je uiteindelijk samenwerkt om het te repareren. Ik ben er nooit in geslaagd om met mijn exen te vechten en ik zie dat gewoon omdat we niet dichtbij genoeg zijn om op die manier echt met elkaar te zijn.

Dat gevoel van "iets doen voor de liefde" is mij totaal vreemd. Ik heb verhalen gehoord over mensen die gekke dingen doen voor hun belangrijke anderen, maar ik kan niet echt zeggen dat ik hetzelfde heb gedaan. Ik voel me niet verslaafd aan liefde en ik ben nog nooit zo liefdesziek geweest of zoiets. Misschien sta ik gewoon niet open om liefde in te laten of ben ik er gewoon immuun voor. Het voelt zeker op die manier soms.

Ik denk niet dat ik me ooit helemaal veilig voelde met mijn exen. Ik hoor dat liefde een comfortabel gevoel is om volledig veilig in de armen van je geliefde te zijn. Dat is allemaal nieuws voor mij! Ik merk dat ik niet helemaal los kan laten en echt mijn partner kan vertrouwen. Dit is alles wat ik doe en ik weet het - ik moet mezelf meer openstellen en erop vertrouwen dat iemand anders voor mij kan zorgen.

Ik kan me niet herinneren dat ik me ooit vrij voelde mezelf te zijn in een van mijn relaties. Hoe dicht ik ook bij een partner ben geweest, ik heb me altijd een beetje gevoeld. Ik zou me ook zorgen maken dat ik iets zou doen waardoor ze uit liefde voor mij zouden vallen. Ervaringen uit het verleden hebben me geleerd dat ik extra moet proberen om te zorgen dat mensen zoals ik en het is echt moeilijk om dat te laten gaan, ook al weet ik dat echte liefde niet zoveel moeite zou kosten.

Liefde is altijd voorwaardelijk voor mij geweest, en we weten allemaal dat dit niet is wat 'ware liefde' werkelijk is. Mijn relaties voelen vaak transactionele. Als mijn vriend me een geschenk geeft of me etentje of wat dan ook koopt, heb ik het gevoel dat ik hem het verschuldigde ben. Het kan allemaal in mijn hoofd zitten, of misschien baseer ik het gewoon op het gevoel dat ik krijg van de relatie in het algemeen. Liefde groeide altijd voorwaardelijk in mijn huishouden. Zolang ik een braaf meisje was en me stil hield, zou ik bemind worden. Die mentaliteit heeft me nog steeds niet verlaten, wat zou verklaren waarom ik nog nooit echte, onvoorwaardelijke liefde als volwassene heb ervaren.

Ik ben nog nooit zo lang in een relatie geweest dat liefde tot bloei kwam. De langste die ik ooit bij iemand heb gehad, is een jaar. Ik heb nooit een relatie op lange termijn gehad, dus ik heb zelfs nooit de kans gehad om het soort liefde te ervaren dat uiteindelijk in de loop van de tijd groeit, waarvan ik hoor dat het de beste soort liefde is.

Ik heb nooit eerst 'I Love You' gezegd. Ik denk dat het feit dat ik nooit de drang heb gehad om mijn liefde in woorden uit te drukken aan mijn partner, behoorlijk veel zegt over wat ik innerlijke leegte echt voel. Ik word weggegooid als iemand die drie kleine woorden zegt. Ik denk meteen: "Echt waar?" En reageer dan met een half-assige: "Ik hou ook van jou." Ik ben er nooit echt serieus over.