Ik ben officieel gediagnosticeerd met relatie OCD - Ja, dat is een ding
Relatie OCD is een heel specifiek soort obsessief-compulsieve stoornis waar niet veel mensen van hebben gehoord. Veel mensen hebben me verteld dat het klinkt als een 'nep'-situatie die ik heb verzonnen. Ze denken dat het een excuus is om de stereotype 'gekke' vriendin te zijn of iets dat ik gebruik om sympathie te krijgen. ROCD is echter heel reëel en het is een hele uitdaging om er doorheen te gaan. Leren hoe ermee te leven is niet eenvoudig geweest, maar het is het waard geweest.
ROCD is een vorm van angststoornis. Kortom, het is een soort OCD dat ertoe leidt dat iemand geobsedeerd raakt door de staat van zijn relatie. Het zorgt ervoor dat je constant aan je gevoelens en die van je partner twijfelt. De zorgen zijn zo volhardend en overweldigend dat ze je dagelijks leven beïnvloeden. Ze zijn vaak irrationeel, maar ze zijn toch moeilijk af te schudden.
De symptomen manifesteren zich bij elke patiënt anders. Meestal vallen deze in twee categorieën. Relatiegerichte symptomen zijn onder meer aanhoudende zorgen over de geschiktheid van uw partner of een angst dat uw gevoelens voor elkaar afnemen. De patiënt twijfelt misschien dat ze echt van hun partner houden, of dat ze er in ruil daarvoor van worden gehouden. Partner-gerichte symptomen, aan de andere kant, zijn specifieke zorgen over de persoonlijkheid van je partner, uiterlijk, of sociale vaardigheden. Je zou je zorgen kunnen maken dat hun neus te groot voor je is om je tot hen aangetrokken te voelen, of je zorgen maken dat ze niet zo emotioneel stabiel zijn.
Ik wist niet dat ik tot ongeveer zes maanden geleden ROCD had. Ik had altijd al opgemerkt dat ik, zelfs bij het terloops daten, de neiging had serieus op te gaan lopen over jonge relaties. Ik zou in paniek raken dat ze voor me zouden vallen en ik zou de gevoelens niet teruggeven. Ik zou me zorgen maken dat, net als ik gevoelens begon te ontwikkelen voor de persoon, ze me zouden dumpen. Dit werd alleen maar erger toen ik mijn eerste serieuze relatie aangaat - een die ik nog steeds ben. Gelukkig zag ik al een therapeut voor andere problemen, dus vertelde ik hen over mijn onbeheersbare, irrationele gedachten en gevoelens. Hun conclusie was duidelijk: ik had ROCD.
Aanvankelijk was de diagnose moeilijk te hanteren. ROCD is geen erg bekende aandoening. Sterker nog, ik had er nog nooit van gehoord voordat ik het had! Dit maakte de diagnose in het begin lastig, omdat ik me zorgen maakte dat het op de een of andere manier mijn schuld was. Ik zou toch mijn zorgen en angsten beter onder controle kunnen houden? Zou deze nieuwe diagnose mijn partner wegjagen? Wat als mijn paniek over de relatie uiteindelijk het ding was dat het verpestte?
Ik begon echter al snel te werken aan het minimaliseren van de effecten van ROCD. Je kunt natuurlijk niet verwachten dat een geestesziekte als deze zomaar van de ene op de andere dag verdwijnt. Ze nemen tijd en moeite om ze te behandelen en kunnen terugkomen als je niet oppast. Ik begon mijn reis naar wellness door te accepteren dat ROCD een ernstige impact op mijn leven had. Ik heb alle symptomen genoteerd die ik had: ik dacht dat je een probleem pas kunt oplossen als je volledig weet waar je mee te maken hebt.
Het bleek dat ik dwanghandelingen uitvoerde zonder zelfs maar te beseffen. Ik merkte dat wanneer ik obsessieve relatiezorgen begon te krijgen, ik mijn partner dwangmatig zou vragen om mij gerust te stellen dat het goed ging met ons. Ik zou vragen of hij nog steeds van me hield, of hij niet van plan was om me te verlaten en andere zeer behoeftige vragen te stellen. De eerste stap die ik nam was om deze dwangmatige cyclus te doorbreken. Handelen aan dwanghandelingen zorgt ervoor dat ze in de toekomst weer verschijnen. Ik moest mezelf leren de zorgen zelf weg te doen en niet op mijn partner vertrouwen om het voor mij te doen.
Het hielp dat mijn partner volledig ondersteunend was. Omdat mijn relatie centraal staat in al mijn obsessieve zorgen en dwanghandelingen, heeft het hebben van een ondersteunende partner echt een verschil gemaakt. Hij was bedroefd over de diagnose, simpelweg omdat hij het beste voor mij wil en hij vindt het vervelend om te denken dat ik me niet goed voel. Hij gaf echter snel toe dat het probleem niet genegeerd kon worden en heeft er alles aan gedaan om me te helpen. Ten eerste weigert hij nu om aan mijn compulsies te voldoen door mijn paniekerige vragen te beantwoorden. In plaats daarvan vindt hij andere manieren om te kalmeren en voor me te zorgen.
Er zijn ups en downs geweest in mijn herstelproces. Het pad naar wellness is nooit eenvoudig. Hoewel het ongelooflijk frustrerend is, is de realiteit dat er onderweg ups en downs zullen zijn. Er zijn tijden geweest dat ik dacht dat de toestand volledig onder controle was, alleen voor een zware periode om de volgende dag te beginnen. Wanneer mijn partner en ik zelfs de kleinste argumenten hebben, duikt de ROCD-stem in mijn hoofd op en zegt dat onze relatie tot mislukken gedoemd is. Alleen de tijd zal bewijzen dat ze ongelijk hebben, maar ik kan proberen ze zo veel als ik kan tot zwijgen te brengen.
Ik ben nu echter op een moment dat ik kan zeggen dat mijn ROCD onder controle is. Gelukkig zijn de zaken alleen maar beter geworden naarmate de maanden vorderen. Ik kan me echt niet herinneren de laatste keer dat ik een ROCD-aflevering had, wat zeker een goed teken is! Dat betekent natuurlijk niet dat ik zelfgenoegzaam kan zijn. Er is altijd een risico op terugval. Ik heb echter nu het gevoel dat ik de middelen heb om met succes de ROCD-gedachten te bestrijden als ze weer opduiken.
Niemand zou in stilte aan ROCD moeten lijden. Als u denkt dat u lijdt aan ROCD, is het raadzaam om dit te bespreken met een arts of een professional in de geestelijke gezondheidszorg. De internationale OCD-stichting heeft ook enkele nuttige bronnen over het onderwerp. Niemand verdient het om de zorgen en paniek te voelen die de aandoening veroorzaakt: niet lijden in stilte. Er zijn mensen om je te helpen en te ondersteunen.
