Ik had een vriend, maar ik voelde me alsof ik alleen in de relatie was
Ik dacht altijd dat een relatie inhield dat de eenzaamheid van het eenzame leven zou verdwijnen. Wat een grap! Ik heb dit op de harde manier geleerd toen ik uitging van een man die had gezworen dat hij van me hield, maar me meer alleen liet voelen dan ooit tevoren.
Het was alsof hij daar was, maar niet. Hij was een leuke, slimme, interessante kerel, maar soms hingen we uit en het leek alsof er een scherm tussen mij en zijn hersenen was. Ik had geen idee wat er in zijn hoofd aan de hand was, maar hij was erin verdwaald en wilde zijn gedachten niet met me delen. Ik zat daar zo los van hem te zitten en het werd ernstig gezogen.
Hij was er niet toen het er echt toe deed. Hij was de eerste persoon die naar mijn huis kwam voor een feestje en de laatste die op een zaterdagavond de dansvloer verliet, maar toen ik ziek was of vastzat met een lekke band, was hij er nooit. WTF? Het was duidelijk dat hij het gewoon leuk vond om plezier te maken. Ondertussen bleef ik gestrand en alleen achter toen ik hem echt nodig had.
Hij lette niet op. Eens, had ik een enorm gevecht met mijn beste vriend en moest ik mijn make-up opnieuw doen omdat je kon zien dat ik had gehuild. Mijn vriend kwam me thuis ophalen om uit eten te gaan. Ik dacht dat hij me zou vragen waarom ik er zo verdrietig uitzag, maar hij zag mijn rode, gezwollen ogen niet eens! Ik kon het niet geloven. Hij had het te druk met praten over zijn dag op het werk. Er waren heel wat andere keren dat hij niet op mij lette of me enige aandacht schonk, maar die steekt mij in het geheugen.
Onze data werden groepsuitjes. De eerste keer dat hij me uitnodigde om zijn vrienden te ontmoeten, was ik enthousiast om meer over hem en zijn leven te weten te komen. Maar toen werd elke datum van ons groepsexcursies met zijn aanwezige vrienden en zijn we nooit alleen met z'n tweeën uitgegaan. Het begon me te raken, en niet alleen omdat ik op eigen kracht wat quality time met hem wilde hebben.
Hij was anders dan andere mensen. Rond zijn vrienden was hij warm en het leven van het feest. Iedereen was opgetogen over wat een coole kerel hij was. Het heeft me gedood om te zien hoeveel hij verbonden was met zijn vrienden. Ondertussen was hij met mij afstandelijk en op zijn eigen missie. Tijdens een van onze datums bij hem thuis bracht hij de dag door met lezen in plaats van met mij in gesprek te gaan. WTF?
Ik begon me af te vragen of hij het waard was. Na een paar weken daten, begon ik me af te vragen of het zinloos was om bij deze man te zijn. Ik bedoel, zeker, we hadden een paar goede tijden - meestal toen we omringd waren door andere mensen, verstand - en de seks was geweldig, maar was dat genoeg om me op de lange termijn te houden? Ik twijfelde eraan.
Ik ontmoette iemand die zijn tegenpool was. Ik besloot om wat tijd te nemen om dingen uit te vogelen voor het nemen van enkele onbezonnen beslissingen, maar het leven had andere ideeën in petto. Op het werk kwam er een nieuwe man bij ons team en hij was zo'n catcher. Ik merkte dat ik elke dag het werk verliet en dat mijn wangen pijn deden van al het gelach dat we hadden gedeeld. Ik verpletterde hem volledig, hoewel ik het niet wilde toegeven omdat ik een vriendje had.
Hij liet me zien wat ik miste. Het waren niet alleen de goede tijden die mijn collega en ik deelden. Hij luisterde echt naar mij; Ik had het gevoel dat, toen we de tijd doorbrachten tijdens de lunch, hij me zijn onverdeelde aandacht gaf. Het brak mijn hart omdat het me deed inzien hoe weinig mijn vriendje echt een verdorie over mij gaf. Hij was meer geïnteresseerd in het geven van zijn aandacht aan zijn vrienden. Ugh.
Ik was het zat om alleen te zijn. Er wordt verondersteld dat relaties bestaan uit twee mensen die samen een team vormen. Ze zouden elkaar moeten ondersteunen. Ik kreeg dit echt niet uit mijn relatie en mijn collega zorgde ervoor dat ik het besefte. Ik verkocht mezelf tekort. Als ik alleen zou zijn, zou ik liever alleenstaand zijn, zodat ik kon doen wat ik wilde in plaats van vast te zitten met iemand die me eenzaam maakte.
Er was geen happy end. Ik brak het af met mijn vriend, die niet begreep wat ik hem vertelde dat hij meer steun van hem nodig had. Wat een zelfzuchtige eikel. Eerlijk gezegd denk ik dat hij in het geheim opgelucht was om uit elkaar te gaan. Oh, en voor het geval je je afvraagt, kwam ik niet samen met die collega, maar dat was prima.
Ik moet mijn eigen vriendje worden. Het klinkt alsof ik een troostprijs kreeg door weer vrijgezel te zijn, maar het was het beste dat me had kunnen overkomen. Ik stopte met zoeken naar een man om mij te vervolledigen. Ik besefte dat het niet mijn bedoeling was om met mijn collega te daten. Het universum had hem op mijn manier gestuurd, zodat ik kon zien wat ik echt nodig had uit mijn relatie. Nu was het tijd om te focussen op hoe ik mijn eigen partner zou kunnen zijn. Deze keer ben ik een stuk gelukkiger.
