Ik wilde bij hem zijn Dus ik ging na hem en nu is hij mijn vriend-cool, toch?
Ik wachtte altijd op de persoon die de eerste zet deed, omdat ik niet de moed had om het zelf te doen. Als ik wilde dat een vent tegen me praatte, staarde ik hem gewoon vanuit de andere kant van de kamer aan en hoopte dat hij mijn gedachten zou lezen en naar me toe zou komen. Maar met de laatste kerel waar ik verliefd op was, besloot ik mijn lot in eigen hand te nemen en achter hem aan te gaan. Het heeft zijn vruchten afgeworpen - hij is nu mijn vriendje!
Ik was het beu om te geloven in verouderde dateringsregels. Het is niet eerlijk om van de man te verwachten dat hij altijd de eerste zet doet. Waarom kan de vrouw niet laten zien hoe zij zich voelt en de eerste zet voor de verandering maken? Dat is precies wat ik deed. Ik dacht dat hij een geweldige vent leek en ik wilde hem leren kennen, dus begon ik het gesprek. Het bleek de beste beslissing die ik ooit heb genomen.
Ik hoef niet achtervolgd te worden - ik ben niet op zoek naar een ego-boost. Het idee dat de man altijd de vrouw zou moeten naderen, is synoniem aan het concept van de man die de redder van de vrouw is - daar ben ik absoluut tegen. Ik heb niemand nodig om achter me aan te jagen, bedankt. Ik heb liever dat we even enthousiast zijn.
Ik stuurde het eerste bericht en we hebben het echt goed gedaan. Om eerlijk te zijn, wist ik niet of hij zelfs met me wilde praten omdat tot dat moment geen indicatie was geweest. Het was meer een onderbuikgevoel. Ik ben altijd bang geweest voor afwijzing en daarom begin ik geen gesprekken met iemand te beginnen, maar ik vond dat het tijd werd om risico's te nemen en deze heeft zeker zijn vruchten afgeworpen.
Het was niet zo eng als ik dacht dat het zou zijn. Ik geef toe dat ik aarzelde om een gesprek met hem aan te gaan omdat ik er steeds aan dacht hoe onhandig het zou zijn als hij niet antwoordde. Toen besefte ik dat het er niet toe deed. Als hij niet antwoordde, zou dat zijn probleem zijn - maar ik kon tenminste zeggen dat ik het probeerde.
Hij was te verlegen om de eerste stap te zetten. Nadat we een tijdje hadden gesproken, gaf hij toe dat hij met me wilde praten, maar hij had niet de moed. Door hem eerst een bericht te sturen, kwam ik over als een zelfverzekerde vrouw, hoewel ik eigenlijk nerveus AF was en hij er helemaal in zat.
Als ik de eerste stap niet had gezet, zouden we waarschijnlijk niet zijn gaan daten. Laten we eerlijk zijn - als ik mijn vriend niet eerst had gemaild, denk ik niet dat we ooit begonnen zouden zijn met praten. Begrijp me niet verkeerd, ik geloof niet in het lot, maar ik denk wel dat sommige dingen met een reden gebeuren en dit is een van die tijden.
Ik heb hem op een date eigenlijk gevraagd. Eerlijk gezegd, ik had nooit gedacht dat ik het vertrouwen zou hebben om iemand uit te vragen. We hadden een tijdje gepraat en hij had het nog niet gevraagd dus besloot ik ervoor te gaan. Ik bedoel, waarom niet? Als hij nee zei, zou het niet het einde van de wereld zijn. Bovendien zei hij ja, dus ik heb er geen spijt van.
Het is oneerlijk om zoveel druk op de man te leggen. Ik weet dat veel mensen zouden verwachten dat de man de vrouw op een date zou vragen, want dat is meestal hoe het werkt, toch? Eh, ik denk dat dat verouderd is. Niet elke man voelt zich voldoende zelfverzekerd om de eerste stap te zetten en het is oneerlijk om te verwachten dat ze het doen. Als we iets willen, waarom zouden we er dan niet achteraan gaan??
Hij was geschokt dat ik de eerste stap had gezet. Jongens verwachten vaak niet dat de vrouw de eerste zet doet, dus als het gebeurt, kan het behoorlijk indrukwekkend zijn. Ik vind niet dat een vrouw geprezen moet worden om een jongen te vragen, maar ik denk wel dat het vaker zou moeten gebeuren.
Ik zou het betreuren als ik het niet deed. Als ik hem die eerste boodschap niet had gestuurd, had ik zeker het gevoel gehad dat ik het gemist had. Ik verwachtte geen vriendje, maar ik wilde hem leren kennen. Uiteindelijk kreeg ik dat en nog veel meer.
Ik besefte dat ik liever de eerste stap zet. Het kan geen toeval zijn dat wanneer ik door een man ben benaderd, het nooit is gelukt, maar de enige keer dat ik de eerste stap zet, beland ik in de beste relatie waarin ik ooit ben geweest. Ik denk dat het komt tot het feit dat ik ervan hou om de achtervolger te zijn. Als ik met iemand wil praten, dan zal ik dat doen, zelfs als dat afwijzing zou riskeren.
Het gaf me het gevoel dat ik alles kon doen. Ik ben nooit degene geweest om een gesprek te beginnen met een jongen die ik leuk vond, dus ik voelde me super zelfverzekerd en trots. Eerlijk gezegd, het is iets waarvan ik nooit dacht dat ik het zou kunnen doen, maar ik heb mezelf fout bevonden en dat is het grootste gevoel. Als enige om de eerste stap te zetten, voel ik me alsof ik de controle heb en dat geeft kracht.
