Ik heb hem geholpen door een levenstank en hij heeft me gedumpt toen hij er niet meer was

Het leven van mijn ex-vriend was in puin. Hij vertelde me dit op onze vierde date, maar ik vond het zo lief van hem om open te zijn dat ik hem zou steunen als we samen zouden komen. We zijn officieel gaan daten en ik was zijn nummer één cheerleader. Het enige probleem is dat hij me aan de zijlijn achterliet zodra zijn leven verbeterde. WTF?

Hij moest gered worden en ik dacht dat ik de taak aankon. Hij ging door een moeilijke periode die nooit leek te eindigen, om eerlijk te zijn. Hij verloor altijd banen en had geen geld meer, maar ik hield van hem, dus ik was er altijd om hem te steunen. "Ondersteuning" betekende meestal dat hij hem moest redden als hij zijn huur niet (opnieuw) op tijd kon betalen en hem peptalkjes gaf totdat regenbogen bijna uit mijn oren vlogen.

Het werd al snel vermoeiend. Biechttijd: het was verdraaid vermoeiend om hem altijd op te pakken en de positieve in de relatie te zijn. Eerst dacht ik dat het niet echt zijn schuld was - hij had gewoon pech, toch? - maar toen begon ik in te zien dat hij altijd een drama aan het aantrekken was voor zichzelf. Hij was hard voor mensen en handelde alsof de wereld hem iets schuldig was.

Ik heb hem nog steeds gesteund. Ik zou hem niet verlaten of zoiets, ik wilde gewoon dat hij uit zijn 'ruige omgeving' zou stappen, zodat we een gezonde relatie zouden kunnen hebben en ik zou me niet altijd moe voelen. Toen gebeurde er iets dat ik echt niet verwachtte.

Zijn geluk draaide zich om. Langzamerhand werd het beter. Hij slaagde erin een goedbetaalde baan te behouden, zodat hij me om de paar dagen of weken niet om geld hoefde te vragen. Ik vond dit fantastisch en mijn gebeden waren verhoord, maar er was een grote vangst.

Hij begon te veranderen. Toen hij zich gemotiveerder en ambitieuzer begon te voelen en een succes van zichzelf wilde maken, was ik zo trots op hem. Hij promoveerde snel en moest toen naar een nabijgelegen stad voor werk. Toen hij terugkwam, was hij niet meer zijn nieuwe bubbelige zelf.

Ik raakte in paniek - er was iets aan de hand. Ik dacht dat hij terug de diepte in gleed of dat er iets misging met zijn zakenreis. Ik bleef proberen contact met hem op te nemen, maar hij was niet echt geïnteresseerd om met me te praten. Dit was nieuw. Ik was meestal degene naar wie hij zich wendde en vroeg om hulp om hem uit de slechte inzinking te krijgen waarin hij zich bevond, maar nu was ik degene die hem achterna zat. Hij bleef buiten bereik. Wat was er aan de hand?

Ik ging opnieuw naar de reddingsmodus. Ik leefde van het script dat we vanaf het begin van onze relatie hadden gevolgd. Ik zou naar binnen gaan en hem proberen te helpen, hem uit zijn slechte tijd halen en hem steunen. Alles wat ik nodig had, was een Wonder Woman-kostuum en ik zou goed zijn om te gaan - of dat dacht ik althans. Hij stond op het punt het script op mij te klappen.

Hij nam eindelijk mijn telefoontjes aan, maar ik wou dat hij dat niet had gedaan. Ik was klaar om hem alle motiverende peptalkjes te geven die hij kon verdragen, maar hij had die niet nodig. Hij zei dat het goed ging maar hij was gewoon heel druk met werken. Oké. Hij zei toen dat het beter zou zijn als we onze eigen weg gingen, omdat hij niet veel tijd zou hebben voor een relatie nu hij gepromoveerd was.

Wacht even, wat er net is gebeurd? Hij dumpte zijn nummer één supporter zomaar? Na alles wat we hadden meegemaakt en hoeveel ik hem had geholpen? Ik kon niet geloven hoe hij me de rug toekeerde alleen maar omdat hij me niet meer nodig had. Het was misselijk.

Het heeft me een enorme angst gegeven in mijn latere relaties. Na verloop van tijd kwam ik die verliezer te boven, maar ik was er nooit helemaal overheen dat het weer zou gebeuren. Zelfs als de man met wie ik aan het chatten ben niet een moeilijke tijd in zijn leven doormaakt, maak ik me nog steeds zorgen dat als zijn leven beter wordt dan wanneer ik erin ga, alsof hij een grote doorbraak in zijn carrière heeft, hij beseffen dat hij me niet nodig heeft.

Ik kan niet helpen hoe ik me voel, maar ik werk er aan. Ik ben nog steeds een loyale, ondersteunende GF. Ik maak me gewoon zorgen dat de persoon met wie ik ben, zich tegen mij zal keren zoals die eikel van een ex dat deed. Ik weet nu hoe belangrijk het is om ervoor te zorgen dat mijn partner me op dezelfde manier ondersteunt als ik hem steun, anders wordt de relatie giftig. Ik weet ook hoe belangrijk het is om met iemand te komen die zelfvoorzienend is en zichzelf kan helpen in plaats van me voortdurend om geld te vragen. Maar toch, die knagende angst is er altijd. Ik weet dat het misschien irrationeel klinkt, maar het is moeilijk om je er soms geen zorgen over te maken.