Ik voel me als de Ugly One in My Friend Group & It Serious Sucks

Toen ik een klein meisje was, stond ik altijd in het middelpunt van de belangstelling. Ik had lichtblauwe ogen en platinablond haar en mensen konden het niet helpen, maar stopten mijn ouders om me te vertellen hoe mooi ik was. Toen ik ouder werd, draaide mijn blonde haar een muisachtige tint bruin, mijn ingedeukte kin leek te wijken en mijn knoopneus veranderde in een lelijke opvallende verschijning. De genetische hamer kwam hard en snel op me af en het schattige kleine meisje dat ik ooit was verdwenen. Ik kijk niet goed naar de maatstaven van de maatschappij en heb geleerd ermee te leven, maar soms sloeg de harde realiteit die hoort bij het 'lelijke' zijn in de groep, wanneer ik het het minst verwacht.

Ik kan letterlijk voelen dat de ogen van mensen me overslaan. Het geheugen is vaag, maar ik herinner me hoe het voelde om bewonderd te worden voor mijn uiterlijk. Totaal vreemden lachten naar me en het maakte me warm en duizelig. Mensen kijken me niet meer zo aan. Ik zie de manier waarop mannen mijn mooie vriendinnen checken, hoe hun ogen net iets langer op hun gezichten blijven hangen. Wanneer mijn ogen de blik van een andere man ontmoeten, duurt het moment nooit. Ik was gewoon een obstakel dat in de weg stond van zijn volgende stukje snoep.

Ik ben meestal de groepsfotograaf. Ik ben geen grote fan van selfies of foto's in het algemeen. Ik ben liever aan de andere kant van de lens. Ik ben dol op tijd doorbrengen met mijn prachtige vrienden, en ik maak graag mooie momenten voor hen vast.

Ik ben nooit degene die een gratis drankje krijgt. Er is één ding dat ik zeker weet: ik zal altijd degene zijn die mijn eigen tabblad ophaalt. Een keer was ik met mijn vriendinnen in een bar. We hebben onze kleine groep samengevoegd met een andere groep jongens die we hadden ontmoet en opeens waren ze een shotglaasje aan het doorgeven. Iedereen heeft er een, behalve ik. Soms maakt mijn neutrale blik me letterlijk onzichtbaar voor andere mensen, het is iets dat ik net ben gaan accepteren.

Social media is een constante bron van stress. Ik heb een kleine paniekaanval wanneer er een melding op mijn telefoon verschijnt die aangeeft dat ik ben getagd in een foto op Facebook. Het klinkt misschien belachelijk voor sommigen, maar mijn uiterlijk is een ernstige trigger voor mijn gebrek aan zelfvertrouwen. Niet veel kan mijn dag verwoesten als een foto van mijn belachelijke profiel.

Ik ben altijd een van de overblijfselen op de dansvloer. Als mijn vrienden en ik dansen, ben ik nooit degene die het eerst komt voor een dans. Nadat alle mooie zijn genomen, word ik samengedrukt met de laatste partnerloze man in de groep. Ik vraag me af hoeveel meisjes hem hebben afgewezen voordat hij eindelijk op mij is gaan zitten.

Mensen verwachten dat ik de grappige ben. Ik heb in de loop van de jaren een wrang gevoel voor humor ontwikkeld. Jongens die een moment nemen om echt te luisteren naar wat ik te zeggen heb, waarderen het doorgaans. Maar soms heb ik geen zin om iemand's bron van vermaak te zijn. Ik weet dat ik grappig ben, maar ik wou dat ik geen liedje hoefde aan te doen en te dansen voor mensen om me op te merken.

Ik vertrouw niemand die te geïnteresseerd is. Mijn moeder maakt altijd grapjes dat ik geplaagd word door een hypergevoelig zelfbewustzijn. Daar heeft ze absoluut gelijk in. Om die reden kan ik niet anders dan op mijn hoede zijn als een man zijn best doet om tegen me te praten. Het is een zeldzame gebeurtenis en ik ben er altijd van overtuigd dat er een invalshoek is.

Mijn vrienden vragen me constant naar mijn mooie vrienden. Ik ben nooit het type meisje geweest dat zich zorgen moest maken over de gevolgen van het hebben van een vriend met voordelen. Mijn maatvrienden zijn strikt platonisch, en dat vind ik goed! Soms wil ik dat ze me niet langer lastig vallen met mijn vriendinnen en hun huidige relatiestatussen. Ik krijg altijd een steek van jaloezie wetende dat er niemand is die zulke vragen over mij stelt.

Ik heb constant het gevoel dat ik te hard probeer. Als ik voor een avondje naar het huis van een vriendin ga om 'glamour' te krijgen, of mijn versie ervan probeer te proberen, voel ik me altijd een bedrieger. Als ik in een mooie jurk en een strappy paar hakken sta, voel ik me als een klein meisje verkleed in de kast van haar moeder spelen. Ik ben nooit in het moment omdat ik verlang naar een tijd waarin ik me goed voelde in mijn vel.

ik wil veranderen. Als ik een dollar had voor elke keer dat iemand tegen me zei: "looks are not everything" of "beauty fades with age", zou ik nu genoeg geld hebben om een ​​nieuw gezicht te kopen. Ik weet dat mijn onzekerheden veel dieper zijn dan mijn problemen met mijn uiterlijk, en ik doe mijn best om dat aan te pakken. Mijn uiterlijk zal nooit een man aanhangen of een hoofd draaien, maar ik ben zoveel meer dan mijn neus of het volume van mijn haar. De realiteit is dat ik voor altijd bij me zit en dat het waarschijnlijk tijd wordt dat ik mezelf ga behandelen met de liefde die ik verdien.