Ik voel me een beetje beschaamd om toe te geven dat ik een vriend wil

Sinds wanneer werd toegegeven dat je wilt dat een relatie taboe wordt? Na een tijdje sukkelig zijn, maar om een ​​of andere reden vinden we dat we moeten doen alsof we elke seconde liefhebben. De waarheid is dat ik ernaar verlang om in een toegewijde relatie te zijn. Is dat zo moeilijk om hardop te zeggen?

De maatschappij zegt dat je of een relatie moet hebben of een gelukkig alleenstaande. Als sociale media één ding hebben bereikt, geeft het iedereen een complex dat ze te allen tijde gelukkig moeten zijn. Als je boos bent op je vriendje, moet je nog steeds geliefde selfies plaatsen en als je je maaltijdaanbieding voor één op een vrijdagavond snikt, kun je die onzin met de sterke, onafhankelijke vrouw maar beter maskeren hashtag bij elke gelegenheid. Waarom zijn we bang om toe te geven dat we soms willen dat onze levens anders zijn?

Als je openlijk toegeeft dat je liefde zoekt, komt het over als wanhopig. Hoe het iemand lukt om een ​​relatie te krijgen deze dagen is mij een raadsel, omdat het hardop toegeven dat we er graag een zouden willen hebben, wordt beschouwd als hetzelfde op sociaal vlak als het opgaan naar je eerste date in een trouwjurk. Waarom lijkt het zo wanhopig om te zeggen dat je op zoek bent naar liefde, terwijl diep van binnen dat is wat iedereen wil?

Ik ben klaar met het hele onafhankelijke ding van de vrouw. Ja, ja, ik heb geen man nodig om me gelukkig te maken en zo, maar de waarheid is, dat doe ik heimelijk. Natuurlijk kan ik een carrièretrouw zijn die in staat is om op eigen benen te staan, maar dat betekent niet dat ik niet zou willen dat iemand mijn geweldige leven deelt. Een vriendje zou me niet voltooien, maar hij zou me veel meer gewenst laten voelen.

Alleenstaand zijn heeft zijn voordelen, maar de meeste alleenstaanden zouden schip springen als ze konden. Veel van mijn vrijgezelle vrienden verdedigen hun enige status, en het is waar dat het best geweldig is om het leven te leiden dat je wilt zonder verplichtingen. Maar uiteindelijk wil zelfs de meest die-hard singleton zich settelen en ben ik op het podium in mijn leven gekomen waar ik meer wil geven dan alleen mezelf.

Ik mis het hebben van die ene persoon om alles mee te delen. Het is moeilijk om te beschrijven wat er in mijn leven ontbreekt. Ik ben nooit echt eenzaam, maar ik heb zeker niet het gevoel dat er iets speciaal voor mij is. Als ik goed nieuws krijg, iets grappigs lees of een vreselijke dag heb, wil ik dat kunnen delen met iemand anders dan mijn moeder.

Ik wil dat iemand voor je zorgt. Geliefd voelen in een relatie is geweldig, maar ik ben een beetje opgegroeid sinds ik voor het laatst uit de datascene ben gegaan - ik ben klaar om daar te zijn en nu ook voor iemand anders te zorgen. Ik wil een ondersteunende partner zijn voor iemand, om ze na een zware dag terug te kunnen wrijven, ze op te halen als ze naar beneden zijn en de afstandsbediening door te geven als ze niet de moeite hebben om de sofa te verlaten. Ik ben klaar om een ​​verbinding op te bouwen die is gebaseerd op meer dan alleen seks.

Regelmatig vrijen zou verdomd fijn zijn. Dat gezegd hebbende, ik ben zeker niet in staat om seks te weigeren als ik het kan krijgen. In een relatie zijn betekent iemand hebben waar je echt om geeft om intiem te worden, wat het des te specialer maakt. Het niet hoeven aankleden van de negens om te trekken zou mijn leven een stuk logischer maken, ook.

Nachten in zijn moeilijk wanneer er niemand is om tegen te knuffelen. Natuurlijk, feesten in de nacht is geweldig als je single bent, maar als je een rustige nacht hebt? Niet hetzelfde. Een glas wijn delen met je vriendje is romantisch; alleen een fles neerhalen is gewoon deprimerend. Ik wil dat iemand 's avonds gezellig opstaat en ernaar uitkijkt tijd met ze door te brengen - ik ben het beu om beide kanten van het bed zelf te moeten verwarmen.

Ik neem niet genoegen met alleen maar ik ben zeker op zoek. Ik ben niet zo wanhopig om iemand te vinden die genoegen neemt met iemand met een penis, maar het probleem met het datingspel tegenwoordig is dat ik zo zal lijken als ik zelfs hint dat ik op zoek ben naar betrokkenheid. Het is niet schandelijk als ik op zoek ben naar die ene speciale persoon, en als ik mezelf daar niet neerzet, kan hij me misschien gewoon voorbij laten gaan..

Waarom doen alsof het me niets kan schelen als ik er zoveel om geef? Het is zielig als ik me niet druk maak om iemand te vinden als het zo'n flagrante leugen is. Ik wil een liefdevolle relatie hebben en doen alsof het me niet veel kan schelen, zal me daar niet sneller brengen. Het toegeven dat ik een vriendje wil, is mijn eerste stap om het te laten gebeuren omdat ik het verdient net zoveel te worden geliefd als iemand anders.