Mijn moeilijkste breuk was niet met een kerel - het was met mijn beste vriend

Mijn beste vriend en ik brachten bijna ons hele leven onafscheidelijk van elkaar door, maar op een gegeven moment begonnen dingen tussen ons zuur te worden. We waren het nergens mee eens, en onze levens namen drastisch andere wegen in. Na een laatste uitbarsting was meer dan tien jaar vriendschap voorbij. Het uit elkaar gaan met een ander kan pijnlijk zijn, maar dit is de reden waarom ik het elke dag zou nemen vanwege de pijn van het verliezen van mijn beste vriend:

Een band was verbroken. Het is meestal slechts één keer in je leven dat je een voor altijd vriend vindt. Mensen komen en gaan uit mijn leven de hele tijd. Het is gemakkelijk om deze kortere relaties te accepteren, omdat ik weet dat ze een doel of les hadden om les te geven. Het verliezen van de enige persoon waarvan ik dacht dat die er altijd zou zijn, is veel moeilijker om mijn hoofd rond te wikkelen. Ik weet niet of ik ooit nog zo'n band met iemand anders zal hebben.

Ik was in ernstige ontkenning. Hoewel er heel duidelijk werd gemaakt dat de vriendschap voorbij was, had ik toch het gevoel dat als ik haar nodig had, zij daar zou zijn. Ik dacht dat als er iets groots zou gebeuren en ik belde, ze zou oppikken en omgekeerd. Ik probeerde dit een keer en had het tegendeel bewezen.

Ik had niemand om naar te ventileren. Mijn beste vriend was die persoon met wie ik zonder oordeel over iets kon praten. Ze was er voor me geweest door uiteenvallen, werkproblemen en al het andere waar ik ooit over moest praten. Ze nam altijd mijn zijde, zelfs als ik ongelijk had. Ik probeerde met mijn moeder en mijn vriend te praten over hoe ik me voelde, maar het was niet hetzelfde.

Ik verloor meer dan een vriend. Tijdens de wintervakanties op school begonnen we aan een nieuwe vakantietraditie, waarbij ik op kerstavond met haar gezin zou gaan dineren en de volgende ochtend zou komen voor het ontbijt met mijn familie. We zijn samen opgegroeid. Haar jongere broers waren zoals mijn jongere broers. Haar ouders waren zoals mijn stiefouders. Ze werd mijn zus. Ik verloor haar niet alleen - ik verloor een heel gezin.

We waren een package deal. We reden meer dan eens door de staten om elkaar te bezoeken. Onze vrienden en familie wisten alles over hoe onafscheidelijk we waren. Waar ik ook heen ga, er is een herinnering aan ons of iemand die vraagt ​​wat er is gebeurd.

De tijd geneest niet alle wonden. Ze was met mij door de gelukkigste momenten van mijn leven en het moeilijkste. Wanneer je iemand verliest of door een breuk heen gaat, vermindert de pijn en leer je in de loop van de tijd verder te gaan. Het is anders als je een beste vriend verliest. Mijn hele leven is gevuld met herinneringen aan haar, en wat ik ook doe, ik kan haar niet uit mijn hoofd wissen.

Haar vervangen was onmogelijk. Met vriendjes ga je in de relatie wetende dat er een kans is dat de dingen uiteindelijk zullen eindigen. Het kan een tijdje pijn doen na een breuk, maar je weet dat je uiteindelijk in staat zult zijn om een ​​nieuwe persoon te vinden. Ik kan meer hechte vriendschappen ontwikkelen, maar niemand kan mijn beste vriend ooit vervangen. Alle inside-moppen en levenservaringen zullen alleen maar dingen zijn die ik met haar kan delen.

Mijn toekomst ziet er anders uit. Na de universiteit vonden we allebei serieuze vriendjes en werden we een vierpersoons droomteam. Ik had altijd deze visioenen dat we bij elkaar zouden zijn als we gingen trouwen. We zouden tegelijkertijd baby's krijgen die ook besties zouden zijn en huizen in dezelfde buurt zouden kopen. Hoe onrealistisch die ideeën ook zijn, het maakt me kapot om te weten dat ze niet eens een afgelegen mogelijkheid zijn.

Ik heb een groot deel van mijn identiteit verloren. Samen opgroeien betekende dat we bijna allemaal dezelfde herinneringen deelden. Mijn vader stierf een paar dagen voor mijn 16e verjaardag en ze hield mijn hand er doorheen en sprak zelfs namens mij tijdens de begrafenis. Haar familie gooide me een paar dagen later een verjaardagsfeestje in hun huis. Het waren altijd wij tweeën tegen de wereld. Toen ik haar verloor, moest ik mezelf dwingen om te leren wie ik was zonder haar. Het was alsof ik mezelf als een heel ander persoon zag.

Ze zal nooit mijn ex zijn. Ik zal haar nooit als mijn ex-beste vriend noemen. Ik geef nog steeds om haar en wens niets anders dan het beste voor haar. Ze zal altijd een speciale plek in mijn hart hebben en ik zal voor altijd alle prachtige herinneringen koesteren die we hebben gemaakt. Hoewel dingen slecht zijn afgelopen en we niet langer praten, zal ze altijd die speciale plek in mijn hart en leven hebben als mijn beste vriend.